Kokarca değil, akıl istilası

Karadeniz’in bereketli fındık bahçeleri son yıllarda kahverengi kokarca istilası altında. Bu zararlı, sadece fındığa değil, mısıra, sebzeye, meyveye hatta insanların yaşam alanlarına kadar sızmış durumda. Üretici ürkek, köylü çaresiz. Fakat asıl felaket, bu böceğin doğaya değil, akla musallat olması.

Terme İlçe Tarım Müdürlüğü geçtiğimiz günlerde bir proje duyurdu:

“Haydi çocuklar kokarcaya! Kahverengi kokarcayı topluyoruz.”

Proje kapsamında, ölü veya diri toplanan kokarcalar müdürlüğe teslim edilecek, en çok toplayan çocuklara bisiklet ödülü verilecek.

Toplamda 13 bisiklet…

Ve yüzlerce çocuğa “böcek toplayarak yarışma” görevi.

Böcekle değil, çocukla mücadele!

Bu projenin açıklanmasından sonra kamuoyundan yükselen tepkiyi “aşırı duyarlılık” olarak görmeyin.

Bu mesele bir “yarışma” meselesi değil, çocukları bilimsizlikle temas ettirme meselesidir.

Dünyanın her yerinde kahverengi kokarca ile biyolojik ve kimyasal dengeli yöntemlerle mücadele ediliyor:

Feromon tuzakları kuruluyor, zararlının doğal düşmanları kullanılıyor, ilaçlamalar kontrollü yapılıyor.

Bizde ise “çocuklar toplasın, ödül bisiklet olsun” anlayışı hâkim.

Bu artık tarım değil, akıl tutulmasıdır.

Tarım bilimi değil, yarışma düzenleyen idare

Bir tarım müdürlüğünün, tarımsal bir tehditle mücadeleyi çocuklara havale etmesi, sadece yönetimsel bir gaflet değildir; bu, kurumsal ciddiyetin çöküşüdür.

Bu ülkenin üniversiteleri, ziraat mühendisleri, veterinerleri, entomologları, laboratuvarları ne iş yapıyor?

Yoksa onların yerini, ilkokul öğrencileri mi aldı?

Bir çocuğun eline kavanoz verip “böcek topla” demek, tarımı öğretmek değildir; tehlikeyi oyunlaştırmak, bilimsizliği ödüllendirmektir.

Bisikletle vicdan tamiri yapılamaz

Çocuklara bisiklet dağıtmak güzeldir.

Ama bu dağıtımı, zararlı bir böceğin toplatılmasıyla ilişkilendirmek, hiçbir pedagojik gerekçeyle savunulamaz.

Kahverengi kokarca, üzerinde tarım ilacı kalıntısı taşıyan, temasta alerjik reaksiyonlara yol açabilen bir türdür.

Bunu bilmeyen bir tarım müdürlüğü olamaz.

Ama bildiğini bile bile yapıyorsa, işte orada mesele artık cehalet değil, duyarsızlıktır.

Bu çocuklar, çevre bilincini böcek toplayarak değil, doğayı koruyarak öğrenmelidir.

Bir çocuğu doğayla barıştırmak istiyorsanız, eline kavanoz değil, kitap verin, fidan verin, toprağı tanıtın.

Köylü yalnız, çocuk çaresiz, devlet seyirci

Bugün Karadenizli üretici, kahverengi kokarcanın istilası altında üretimden soğuyor.

Fındık bahçeleri boş kalıyor, ürünler çürüyor.

Tarım politikaları çöküyor ama yöneticiler hâlâ “yarışma” peşinde.

Soruyorum:

Bu proje bir günle, birkaç bisikletle bitecek peki ya o çocukların hafızasında ne kalacak?

Devletin onlara verdiği ilk mesaj ne olacak?

“Böcek toplayan çocuk, ödül kazanır” mı?

Bu mudur tarım eğitimi?

Bu mudur çocuklara çevre sevgisi aşılamak?

Tarım aklına çağrı

Kahverengi kokarca, Türkiye tarımının düşmanı değil; bilimsizliğin aynasıdır.

Çünkü biz o aynaya bakmayı reddediyoruz.

Mücadele etmiyoruz, sadece yansımayı süslüyoruz.

Tarım Bakanlığı’na, ilçe müdürlüklerine, yerel yöneticilere çağrım net:

Çocukları değil, aklı seferber edin.

Feromon tuzaklarını, biyolojik dengeyi, mühendisleri, bilim insanlarını devreye sokun.

Kahverengi kokarcayı çocukların ellerine değil, bilimin eline bırakın.

O bisikletlerin tekeri vicdanda dönecek

Belki o bisikletler çocukları kısa bir süre mutlu edecek.

Ama o yarışmanın geride bırakacağı iz, bu ülkenin yüzüne kara bir leke olarak kalacak.

Çünkü hiçbir bisiklet, bir çocuğun sağlığından, bir toplumun vicdanından, bir ülkenin bilimsel aklından daha değerli değildir.