600 bin kamu işçisi aylarca oyalanırken, hükümet ile konfederasyonların oynadığı orta oyununda işçilerin eline geçen yalnızca günlük 5 lira oldu. Evet, yanlış okumadınız. Sekiz ay süren masanın sonunda Hitit Üniversitesi işçisine düşen pay yalnızca 5 lira.

1457 liralık yevmiye, “protokol” oyunu sayesinde 1395 liraya geriledi, ardından büyük bir müjde gibi 1400 liraya çıkarıldı. Yani koskoca bir pazarlığın sonucu işçiye reva görülen 5 lira! İnsan “dalga mı geçiyorsunuz?” diye sormadan edemiyor.

Ama bu öfke sadece rakamlardan ibaret değil. 13 Ağustos’ta TUHİS ile yapılan ilk oturumda işçilerin taleplerinin görmezden gelinmesi, bardağı taşıran son damla oldu. “Devletin parası yok” diyerek işçiyi susturmaya çalışan TUHİS yetkililerine hatırlatmak gerek: Devletin kasasına en yüksek vergiyi ödeyenler işçiler. Patronların, büyük şirketlerin vergilerini silen bir düzen, işçinin üç kuruş hakkına göz dikemez.

Bugün Hitit Üniversitesi işçileri yalnız kendi ücretleri için değil, adalet için ayakta. Samsun’dan Sinop’a, Çorum’dan Ordu’ya kadar Karadeniz’in sekiz ilinde işçiler seslerini yükseltmeye hazırlanıyor. Çünkü bu sadece bir maaş kavgası değil; alın terinin, emeğin, eşitliğin kavgasıdır.

Sevgili Rektör, bu sesleri duymanız gerekiyor. Üniversitenin her taşında, her tuğlasında işçinin alın teri var. Bugün yapılması gereken, TUHİS’in “yürürlülük oyunu” ile işçiyi ezmesine izin vermemek, toplu iş sözleşmesine müdahil olmak ve üniversite emekçilerinin hakkını teslim etmektir. Hitit Üniversitesi işçisinin talebi nettir: Sadaka değil, emeğinin karşılığı!

Bu ülkede işçiler alın terinden başka hiçbir şeyle övünmüyor. Ama ne yazık ki o alın teri bile değersizleştirilmek isteniyor. TUHİS’e, hükümete ve konfederasyonlara düşen görev; işçinin sırtına daha fazla yük bindirmek değil, o yükü hafifletmektir.

Bugün Hitit Üniversitesi işçilerinin yanındayım. Çünkü biliyorum ki onların mücadelesi yalnızca üniversitenin bahçelerinde değil, Türkiye’nin dört bir yanında yankılanacak. Çünkü biliyorum ki emeğin sesi susturulamaz.