Televizyon ekranlarında, gazete köşelerinde, sosyal medyada tek bir tartışma dönüyor: “CHP’ye kayyum atanacak mı, atanmayacak mı?” Sanki hayatımızı belirleyen tek mesele buymuş gibi, sanki ekmeğimizin, suyumuzun, geleceğimizin önemi yokmuş gibi.

Oysa gerçek hayat, ekranların gösterdiğinden çok daha sert.
Ülkenin dört bir yanında doğa, sessizce ve acımasızca katlediliyor. Zeytin ağaçları ürünleriyle birlikte kökünden sökülüyor; dallarındaki bereketiyle değil, köklerinden koparılıp kamyonlara yüklenişiyle haber oluyor.

Ama kimse duymuyor bu çığlığı. Çünkü kulaklarımız kayyum tartışmalarının gürültüsüyle dolu.

Akbelen’de, köylü kadınların direniş çığlıkları yükselirken; Kirazlı’da toprağın canı altın uğruna sökülürken; Kazdağları’nda asırlık ağaçlar bir bir devrilirken… 

Ülkenin gündemi bambaşka.

Birileri, kara bulut gibi üzerimize çöken siyasi tartışmalarla gözümüzü gökyüzüne çevirtirken, toprağın altı çoktan şirketlere peşkeş çekiliyor.

Bu kara bulut, yalnızca siyasetin bulutu değil; aynı zamanda unutturmanın, susturmanın, görmezden gelmenin bulutudur.

Ve biz unuttukça, susmayı seçtikçe, görmezden geldikçe o bulut biraz daha kalınlaşıyor, biraz daha kararıyor.

Oysa kara bulutun ardında güneş hâlâ var.

Ve o güneş, yalnızca doğayı savunanların, köküne sahip çıkanların, dağını terk etmeyenlerin ellerinde yeniden yükselebilir.

DÜRTMEN’İN ÇIĞLIĞI

Ve işte şimdi yeni bir yara açılmak üzere: 

Samsun’un Alaçam ilçesinde, Dürtmen Dağı’nda.

Kanadalı maden şirketi Centerra Gold, MAPEG’in web sitesinde yayımlanan ön çalışma duyurusuyla sahaya adım atmaya hazırlanıyor. Kâğıt üzerinde masum görünen bir “ön etüt,” aslında toprağın kaderine kazınan ilk kara lekedir. Çünkü biz çok iyi biliyoruz: Her sondaj, ardından açılacak bir yara; her rapor, ardından gelecek bir talan demektir.

Ama hesap edemedikleri bir şey var: Alaçamlıların yüreği.

Bugün köy kahvelerinde, evlerin avlularında, sosyal medyanın en ücra köşelerinde tek bir ses yankılanıyor:

“Dürtmen Vatandır!” 

“Dağımıza, ormanımıza, suyumuza dokunmayın!”

Alaçam Dayanışma gruplarında köylüler canla başla örgütleniyor. WhatsApp mesajları, bir köylünün fısıltısını diğerine taşıyor; o fısıltı giderek büyüyor, dağın rüzgârıyla birleşiyor ve büyük bir haykırışa dönüşüyor.

Çünkü Dürtmen yalnızca bir dağ değil.

Orada serinleyen çocukların anısıdır, orada yankılanan kuşların türküsüdür, oradan akan suyla yeşeren tarlaların umududur. Dürtmen, köklerini topraktan alan her canlının ortak evidir.

Şirketler, haritalarda Dürtmen’i sadece “potansiyel rezerv” olarak işaretleyebilir. Ama Alaçamlılar için Dürtmen, yalnızca bir coğrafya değil; aynı zamanda bir kimliktir, bir varoluştur.

Bugün Dürtmen’e sahip çıkmak, yalnızca Alaçamlıların değil, hepimizin görevidir. Çünkü doğa sınır tanımaz. Bir dağa saplanan hançer, er ya da geç hepimizin kalbine dayanır.

Ve Alaçamlılar biliyor:

Eğer Dürtmen düşerse, sırada başka dağlar vardır. Eğer bugün susulursa, yarın çocukların alnına şu kara yazı kazınacaktır:                                                                                                 “Bir zamanlar burada orman vardı.”

ADALETİN ve DOĞANIN SON NEFESİ 

Ama bir yandan da sormadan edemiyoruz: Hukuk nerede?
Halkın en son umudu, en azından bağımsız kalacağına inandığı kurum, neden çoğu kez şirketlerin çıkarlarını koruyan kararlarla karşımıza çıkıyor? Zeytinlikleri, ormanları koruyan yasalar bile “istisnalar” adı altında deliniyor.

Siyasetin kara bulutu gökyüzünü kaplamış olabilir. Ama asıl karanlık, adaletin yerine koyulan çıkar hesaplarının, hukukun sessiz çığlığının üzerimizde yarattığı gölgedir.

Bugün Dürtmen Dağı’na, Kazdağları’na, Akbelen ’e dokunulurken susarsak, yarın nefes alacak bir ağacımız, içecek bir suyumuz kalmayacak. Bugün ses çıkarmayan eller, yarın geleceğimizin elleri olacak; o ellerin altında yalnızca kurumuş yapraklar, kırılmış dallar kalacak.

Oysa doğa, sessizdir ama unutmaz. Toprak, su, ağaçlar ve dağlar; hepsi bir gün kendilerini savunacak bir çığlıkla geri döner. İşte o gün geldiğinde, sessiz kalanlar pişmanlıkla bakakalmaktan başka bir şey yapamaz.

Bugün Dürtmen Dağı’na sahip çıkmak, sadece Alaçamlıların değil, hepimizin görevidir. Çünkü Dürtmen yalnızca bir dağ değildir; o, geçmişimizdir, bugünümüzdür, geleceğimizdir.

Siyasetin gölgesi geçici olabilir, ama doğanın yok oluşu kalıcıdır.
Ve unutmayalım:

Dürtmen Dağı vatandır. Vatana dokunulmaz!