Bugünlerde Ankara kulislerinde, farklı siyasi cephelerden gelen yumuşama mesajları konuşuluyor.
Selahattin Demirtaş’ın cezaevinden gönderdiği mektup, Bahçeli’ye teşekkür ifadeleri, DEM Parti’nin diyalog çağrısı…
Tüm bunlar, uzun süredir kapalı duran bir kapının aralanabileceği ihtimalini akıllara getiriyor.
Varsayalım ki Milliyetçi Hareket Partisi lideri Devlet Bahçeli, bir gün çıkıp “Selahattin Demirtaş’ın serbest kalması bu ülkeye fayda sağlar” deseydi…
Ne olurdu?
Bu, siyasette ezber bozan bir çıkış olarak tarihe geçerdi.
Çünkü Türkiye’nin son on yıllık politik hattında “milliyetçi refleksler” ile “demokratik talepler” çoğu zaman iki zıt uçta konumlandı.
Böyle bir cümle, o iki uç arasında beklenmedik bir köprü kurardı.
Demirtaş ismi, Türkiye’de yalnızca bir kişi değil, bir sembol.
Bir yanda “yargılanması gereken siyaset” diyenler var, öte yanda “siyaset hakkı elinden alınmış bir temsilci” olarak görenler.
İki bakış arasında yıllardır bir diyalog değil, bir duvar var.
İşte bu yüzden, herhangi bir siyasetçinin “ülkenin faydası” ekseninde bu konuyu dillendirmesi, politik dengeleri sarsabilecek güçte olurdu.
Belki de Türkiye’nin asıl ihtiyacı, bu tür “beklenmedik sözlerdir.”
Çünkü siyaset, karşıtlık üzerinden değil, ortak akıl üzerinden büyüyebilir.
Birinin acısına diğerinin kulak tıkadığı bir ülkede, adaletin sesi kısılır; kutuplar büyür.
Ama bir lider çıkıp, “artık konuşmak, yüzleşmek, anlamak lazım” dese — ülke başka bir evreye geçerdi.
Bugün yaşanan gelişmeler, bu ihtimalin artık sadece bir “varsayım” olmadığını hatırlatıyor.
Siyaset, bazen bir adımla değişir; bazen de bir cümleyle.
Türkiye’nin geleceğini belirleyecek olan şey, o cümlenin kimden ve ne zaman geleceğidir.
Not: Bu yazı, güncel siyasi gelişmelerden esinlenerek kaleme alınmış bir düşünsel yorumdur. Herhangi bir kişi veya kurumun resmi beyanını yansıtmaz; yalnızca kamuoyundaki tartışmalara ilişkin bağımsız bir analizdir.