Halk sandığa gidiyor, oyunu kullanıyor, ama sonuçlar sahne arkasında çoktan belirlenmiş: Belediye başkanı görevden alınıyor, meclis üyeleri “ikna” ediliyor, çoğunluk el değiştiriyor. Sandık figüran, kayyum başrol; halkın iradesi ise dekor olarak sahnede duruyor.
Son iki yılda 13 belediyeye kayyum atandı. Bu süreç, siyasi bir dizinin sezon finali gibi ilerliyor: Her bölümde bir başkan görevden alınıyor, bir meclis çoğunluğu değişiyor, halkın seçtiği temsilci sistemin masasında pazarlık konusu oluyor.
Ve Erdoğan’ın kendi sözleri durumu özetliyor:
“Kapımıza geleni geri mi çevireceğiz?”
Futbol kulübü transferi gibi: Bonservis yok ama ihale var; imza parası yok ama makam var. Böylece belediyeler, halkın değil, sistemin rant kapıları hâline geliyor.
Bir sabah muhalif, akşamına iktidar yanında olan başkanlar; dün eleştiren, bugün alkışlayan meclis üyeleri… Ortaya çıkan tablo adeta bir “siyasi mezat”. Sunucu bağıra bağıra ilan ediyor:
— “Bir belediye başkanı, yanında üç meclis üyesi… Açılışı beş vaat ile yapıyorum, arttıran?”
Arttı, sattım!
Sandık artık sadece dekor. Vatandaş oyunu veriyor ama irade, meclis transferleriyle başka yere taşınıyor. Belediyeler, halkın değil, sistemin çıkar kapısı gibi görünüyor.
İroni şu ki hâlâ seçim yapılıyor. Oysa madem sandık sonuçları beğenilmeyince değiştiriliyor, neden bu kadar masraf? Bari seçim yerine “Siyasi Transfer Pazarı” kuralım, canlı yayınla herkes izlesin.
Ama unutulmaması gereken bir şey var: Her pazarlığın, her dizinin bir finali vardır. Sandık öyle ya da böyle yeniden konuşacak ve halk, iradesine kayyum atanamayacağını gösterecektir.